Prioriteit geven aan prioriteiten
Prioriteit geven aan prioriteiten. Een mooie tongbreker.
Wat is het eerste waar jij aan denkt, bij het woord prioriteiten? Waar liggen jouw prioriteiten?
Toen ik de overstap maakte naar een nieuwe onderneming, was één ding voor mij het allerbelangrijkste; mijn prioriteiten veranderen. Vond ik mijn familie en vrienden eerder dan niet belangrijk? En mijn gezondheid? Natuurlijk wel! Ik had echter een ritme en een leven opgebouwd, waarin ik werk voor 48 uur, in 24 uur wilde doen.
Als je het me toen gevraagd had, had ik zeker ook mijn familie op 1 geplaatst. Maar feit was, dat ik eigenlijk geen tijd had om er regelmatig en met volle aandacht voor hen te zijn. Ik was er wel, maar ook weer niet. Mijn gedachten waren bij alles dat nog gedaan moest worden. Ik liet me afleiden door mijn telefoon of ik had de tijd wel vrijgemaakt, maar was simpelweg te moe om geduldig te luisteren.
Natuurlijk waren er dagen waarop we, met aandacht voor elkaar, samen waren. Maar niet zoals ik echt zou willen. Ik had mezelf vastgezet in een ritme waar ik niet zomaar uit kon komen. Daar moest ik grote stappen voor zetten en op dat moment zag ik zo weinig open deuren, dat ik die keuze niet durfde te maken. Het voelde niet als een keuzemogelijkheid.
Toen mijn gezondheid me dwong om keuzes te maken, was één ding in deze chaos, meteen duidelijk; ik ga prioriteit geven aan mijn prioriteiten. Dat klinkt heel dubbel. Meer zeg eens eerlijk? Is dat wat jij doet? Geef jij prioriteit aan dat wat jij als prioriteit benoemd? Of verschuil jij je ook achter de ratrace van deze maatschappij?
Ik kwam tot het besef dat ik de enige ben die hierin andere keuzes kan maken. En het is natuurlijk helemaal aan jou, welke keuzes dat zijn. Maar zo vlak voor het nieuwe jaar, is het mooi om na te denken over jouw prioriteiten en of jij daarnaar luistert.
Niet alleen in grote lijnen, maar ook in de kleine momenten. Zo vertelde ik vorige week over de fotoshoot met mijn opa en oma. Nepsneeuw aan mijn gezicht geplakt. Mijn haren niet zoals ik wilde en ach, er hadden ook nog wel een paar kilo af gemogen. Maar nu, na anderhalf jaar, kan ik zeggen dat mijn volledige prioriteit ligt op het samenzijn. Het zien genieten van opa en oma. Nepsneeuw meer of minder, wat maakt het uit. Juist die stralende gezichten, maken me zo gelukkig en vormen het perfecte plaatje. Onbetaalbare herinneringen.
En het voelt heerlijk om al die kleine dingen los te laten en enkel te genieten van het moment, van elkaar. Door het loslaten, maak je ruimte voor liefde en geluk.
Ik plan nu bewust dagen in, met mensen die zo belangrijk voor me zijn. Telefoon aan de kant en 100% aandacht. Ik krijg zoveel energie van deze momenten. Soms leg ik een dag zelf vast en soms laat ik de dag vastleggen door een andere fotograaf. En in het laatste geval, geeft ook mijn camera geen afleiding en sta ik bovendien ook zelf op beeld. Als ik naar die beelden kijk, zie ik niet meer hoe ik mooier had kunnen kijken of kunnen zijn. Ik zie stralende gezichten, liefde en connectie. Goud.
Ik geef mijn prioriteiten prioriteit. En als jij ook de keuze maakt om dat te doen, wil ik dat heel graag voor je vastleggen. Een shoot gaat om het samenzijn. De camera vergeten en in jullie eigen bubbel genieten. Herinneringen voor altijd.
Zie je het al voor je? Wie mag daarbij niet ontbreken voor jou?
