Onoverwinnelijk in Terhills

Met het enthousiasme van de shoot nog in me, werd ik uitgenodigd voor een aantal dagen Terhills.

Na een gezellige route, komen we aan bij de juiste parkeerplaats. Oké, het eerlijke verhaal is, dat we geen idee hebben hoe we de slagboom omhoog kunnen krijgen. We zien de parkeerplaats wel, maar zolang de slagboom gesloten blijft, komen we daar niet.

Wat volgt is een hele act van zwaaien, springen, vooruit rijden of toch achteruit... Alles in een poging om de sensor te bereiken. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat de slagboom te openen is met het armbandje dat wij even daarvoor als "huissleutel" hebben ontvangen. Tja, aan vakantie toe, zullen we maar zeggen.

We openen de voordeur van het huis en zonder ook maar iets van het interieur mee te krijgen, is het eerste wat ik zie, het uitzicht op een enorme heuvel. Terwijl we onze koffers uitpakken, blijft die heuvel in mijn gedachten. Vanaf de tuin bij het huis, lijkt de heuvel zo groot, dat beklimmen geen optie zou zijn voor mij. En juist daarom, wil ik dat wel.

Na het uitpakken verkennen we de prachtige omgeving en blijken er meer heuvels te zijn. Deze heuvels lijken nog hoger, maar tegelijk merk ik dat de heuvel die ik als eerste zag, vanaf hier veel kleiner lijkt. Ik laat een foto maken van mezelf, voor de hoogste heuvel. Dit gebeurt op een flinke afstand van de voet van de heuvel.

Eenmaal terug bij het huis, ploffen we op de bank. De foto wordt naar mij doorgestuurd en ik zie dat ik op beeld net zo lang ben als de hoogste heuvel.

Iets waar je als een berg tegenop ziet, wordt groter of kleiner door het standpunt dat je besluit in te nemen. 

Ik pak mijn telefoon erbij. Ik wil alles weten over deze heuvels. Het blijken mijnsteenbergen te zijn; ophoping van steenafval door mijnbouw. Inmiddels heeft de natuur ruimte gekregen om te groeien en is de mijnsteenberg eerder te herkennen als heuvel. De langste route gaat langs drie heuvels en rond het water. De paarse route van 9,7 km. Dit moeten wij kunnen. We lopen die afstand vaker. Eerlijk is eerlijk; zonder heuvels. Maar dat kan me niet van gedachten laten veranderen. Ik ga die route lopen.

De route is te lopen door te starten bij de laagste of bij de hoogste heuvel. Je begrijpt het al; wij beginnen bij de hoogste heuvel.

Als je begint met datgene waar je het meest tegenop ziet, valt alles daarna mee.

Spijt. Ja, even wel. Halverwege staan we stil. We kunnen niet meer. Het is zo steil dat we bijna naar beneden rollen wanneer we kijken naar de plek waar we gestart zijn. Terug naar beneden? Nee, minstens net zo erg als de weg naar de top. En dan is het voor niets geweest. Wij willen dit, dus wij kunnen dit.

En dat uitzicht, als je de eerste top bereikt, in combinatie met het gevoel dat je het hebt gedaan. Dat je hebt gedaan, wat onmogelijk leek. Alles waard. Onoverwinnelijk. (Al moet ik toegeven dat het wel goed voelt, dat ook andere mensen totaal gesloopt de top bereiken.)

Vanaf dat punt, hebben we enkel nog genoten. Na die eerste top, viel alles mee.

En vanaf dat moment, start ik iedere week en iedere dag, met datgene waar ik het minst naar uitkijk. Zodat ik de rest van de dag zingend en dansend mijn werk doe. En als ik mezelf daarop betrap, voel ik hoe gelukkig dat ik ben en gaat die lach niet meer van mijn gezicht.

Herkenbaar? Of stel je iets al heel lang uit? Eerlijk...?