Kolibrie

Kolibries hebben een unieke gave. Ze zijn dan wel de kleinste vogels ter wereld, maar ze kunnen wel als enige achteruit vliegen. Dit is ook de reden dat de kolibrie symbool staat voor het onmogelijke mogelijk maken. Hoe groot of klein je ook bent, je hebt altijd je innerlijke kracht in je; dat laat de kolibrie als geen ander zien. De kleine vogeltjes zijn niet bang om voor zichzelf op te komen.

Ik weet niet met welke woorden ik dit het beste kan omschrijven, maar de kolibrie is "mijn dier". Niet zoiets als een lievelingsdier, ook niet zweverig, maar meer als een dier dat symbool staat voor mij(n) leven.

Als een ballerina geboren; mijn balletvoetje eerst, mijn hoofd pas later. Dit bleek een rode draad in mijn leven te zijn. Ik begon achteruit te kruipen. Ging achteruit op mijn speelgoedtractor. Op stelten lopen kon ik enkel achteruit en later in de sportschool bewoog ik de crosstrainer, je raadt het al… achteruit. Tijdschriften las ik van achter naar voor.

Maar daar blijft het niet bij.

Achteruit zie ik niet als in; geen stappen vooruit zetten, maar als in omgekeerd, andersom, het tegenovergestelde. Anders dan standaard.

Op mijn 15e kreeg ik te horen dat ik nooit zou kunnen werken. Ik kon net zo goed stoppen met school. Binnen een jaar zou ik niet meer kunnen lopen. Ik ging niet op de bank zitten wachten, maar pakte kansen en sprong in het diepe, "nu het nog kon". Ik deed het tegenovergestelde van dat wat werd geadviseerd. Ik deed eindexamen gymnasium en heb vervolgens opleidingen gevolgd in heel erg veel verschillende vakgebieden. Tegelijk ging ik werken en toen ik op mijn 19e nog steeds kon lopen, begon ik mijn eigen dansschool. Zonder enige kennis van ondernemen, pakte ik deze kans met beide handen aan en werd ik ondernemer.

Keer op keer werd er gezegd dat het in theorie onmogelijk was. Artsen en organisaties konden het niet geloven. Ik werd aangestuurd op afkeuren.

(Ik begrijp überhaupt niet wie dit zo heeft genoemd, want voor je eigenwaarde kan dit nooit goed zijn.)

Ik zeg niet dat het makkelijk ging, maar ik deed het werk dat ik op dat moment het allerliefste wilde doen. Dagelijks dansen en met kinderen werken. Ik deed waar ik blij van werd. Shows in het theater, wedstrijden en andere optredens.

Toen ik de keuze moest maken om te stoppen met dansen, waren we bijna 20 jaar verder. Opnieuw werd er gedacht dat ik ging stoppen met werken. Afkeuren zou de beste optie zijn. Ze zouden zeker weten dat ik uit zou vallen en ik zou daarom geen investering waard zijn.

Ik schreef een bezwaar met een nieuw bedrijfsplan. Het bezwaar werd afgewezen. Ik mocht niet werken. Ik schreef weer een bezwaar. Ook dat werd afgewezen.

Na het afwijzen van het vierde bezwaar, ben ik net zo lang doorgegaan totdat ik het vijfde bezwaar mondeling in mocht dienen.

Meer dan een jaar bezig geweest om te mogen werken. De omgekeerde wereld. "Een ander met hetzelfde ziektebeeld kan het niet; dus jij ook niet."

Ik liet opnieuw zien dat mijn waarheid het tegenovergestelde was van de waarheid die door hen was opgesteld.

Het mondelinge bezwaar werd eindelijk goedgekeurd. Ik had gewonnen.

En soms vraag ik me af; wat als ik mee was gegaan in hun waarheid en op mijn 15e op de bank was blijven zitten? En ik geloof dat mijn gezondheid (en geluk!) dan alleen maar harder achteruit gegaan zouden zijn.